english   -   deutsch  
Strona główna
Planowane wyprawy
Forum dyskusyjne
Dzienniki podróży
Mapy podróżnika
Galeria fotografii
Chat podróżnika
Najciekawsze linki

english
deutsch


 

Jordania 27.08-05.09.2002

 Aleksander Stal

JORDANIA 2002 – KAŻDY MOŻE PRZEŻYĆ PRZYGODĘ ZA NIEWIELKIE PIENIĄDZE.

  Pustynia Wadi Rum

Podróże z plecakiem to była moja specjalność podczas studiów. Kilka lat od ukończenia studiów minęło, a mnie po głowie cały czas chodziły wyprawy do ciekawych zakątków świata.

Moją inspiracją do wyjazdu do Jordanii był mój kolega z pracy – Amin, Palestyńczyk mieszkający w Jordanii. Podczas jednej z rozmów Amin stwierdził, że jedzie odwiedzić swoją rodzinę, na co ja bez zastanowienia odparłem, ku zaskoczenia Amina, że go tam odwiedzę. 

Jak rzekłem tak zrobiłem. Dwa tygodnie przed planowanym wylotem kupiłem bilet lotniczy Alitalia za 1900zł, a także nawiązałem kontakt internetowy z osobą z Polski, która także w tym czasie się wybierała na Bliski Wschód. 

27/28.08.2002

Po nocnym locie z przesiadką w Mediolanie ląduję o 4 rano w Ammanie, gdzie na lotnisku czeka na mnie Amin. 

29.08.2002

Amin wynajął kawalerkę na Istiklali, z której ja korzystałem. O godz. 8.15 wyruszyłem Sevice-Taxi, w kierunku dworca autobusowego za 0,2JD.

Service-Taxi to rodzaj taksówki, która kursuje tylko na wyznaczonej trasie, zatrzymuje się na okrzyk „Taxi” i zabiera do środka tylu pasażerów, ile do samochodu się zmieści. Jest to bardzo ciekawa forma przemieszczania się – co chwilę taxi staje, zabiera nowych pasazerów, by  za chwilę innych wysadzić. 

Wsiadam we wskazany minibus do miejscowości Madaba, znanej z mozajek. Pewna trudność w znalezieniu właściwego środka transportu polega na tym, iż zarówno trasa taksówek jak i minibusów (także nazywanych service) jest opisana na tabliczce jedynie po arabsku.

Za 0,25JD  po 40min minubus dowozi mnie do Madaby, gdzie na dworcu podchodzi kilu taksówkarzy oferując trasę przez Madabę do Mt Nebo i nad Morze Martwe za 15JD, a po negocjacjach za 12JD. Ja postanawiam samodzielnie zwiedzić te miejsca i spacerkiem udaję się klasztoru św. Jerzego, gdzie znajduje się znana mozaika z mapą Palestyny. Następnie wsiadam w minibus, który wysadza mnie 4km od Mt Nebo. Ten dystans idę na piechotę w szczerym słońcu, okoliczni mieszkańcy co chwilę mnie pozdrawiają. 

Mt Nebo to domniemane miejsce śmierci Mojżesza, które odwiedził Papeż w 2000r. Z tego miejsca rozciąga się wspaniały widok na Morze Martwe oraz terytoria palestyńskie znajdujące się pod okupacją izraelską. Następnie łąpię taksówkę, która za 6JD zawozi mnie nad Morze Martwe do ośrodka Hotel Rest House, gdzie za wejście płaci się 4JD, ale w zamian otrzymuje się darmowy prysznic, przebieralnię oraz parasole na dość brudnej plaży.

Pływam jak korek na wodzie przez kilka minut uważają, aby choć kropla wody nie przedostała się do moich oczu. Wiem czym to grozi – widziałem kilka chwil wcześniej jak Jordańczyk sprintem biegł do kranu ze słodka wodą, aby przemyć żrącą wodę z oczu. 

Niestety obiecywany przez obsługę ośrodka autobus nie nadjechał, więc zmuszony byłem łapać stopa. Dosłownie już po kilku minutach zatrzymuje się minivan, a  wąsaty Jordańczyk oferuje się powieźć mnie aż pod sam dom do Ammanu. Nawet nie chciał jednego dinara! 

Po powrocie do Ammanu, okazało się, że Monika i Mariusz dojechali już z Damaszku, tak więc ekipa jest w komplecie. 

30.08.2002 

Jest piątek. Dziś jedziemy do Petry. Pobudka o 7.15. W piątki autobusy państwowe Jett z dworca Abdali nie kursują, więc jedziemy service-taxi na dworzec autobusowy Widhtu. Tutaj czekamy przez godzinę, aż nasz minibus do Wadi Musa zapełni się pasażerami. W międzyczasie przychodzą liczni sprzedawcy przeraźliwie słodkiej herbaty. 

Wreszcie ruszamy. Autobus mknie jak oszalały przy głośnej arabskiej muzyce i w ciągu dwóch godzin dojeżdżamy do Wadi Musa. Już po wyjściu z busa jesteśmy osaczeni przez reklamujących zalety swojego hotelu Jordańczyków. My grzecznie, ale stanowczo dziękujemy i szukamy hotelu na własną rękę. 20m od centralnego punktu Wadi Musa – czyli ronda znajdujemy bardzo schludny hotelik turystyczny – Sabaa’ Hotel, gdzie po targowaniu otrzymujemy 3-osobowy pokój z prysznicem, z darmowym dojazdem do Petry, za 2JD za osobę. Po krótkim posiłku (ryż i kofta, czyli mięsne pulpeciki – 1,5JD), jedziemy do Petry. 

Nasze wiadomości się potwierdziły – ceny biletów do Petry znacznie spadły i za 7.25JD kupujemy studencki bilet 2-dniowy. Pierwszy kilometr za bramą wejściową pokonuje się kamienistą drogą, która przechodzi w cudowny Siq, czyli korytarz między dwiema ścianami skał, który po 1km otwiera się niespodziewanie na skarbiec, czyli najczęściej fotografowany zabytek Petry.Petra - Skarbiec Zwiedzamy Petrę do późnego zmroku docierając do rzadko odwiedzanego, aczkolwiek cudownie położonego Klasztoru, do którego wchodzi się po ponad 800 stopniach skalnych. 

31.08.2002

Leniuchujemy do 9.30 i po szybkim śniadaniu idziemy na piechotę do Petry. Po wyjściu z Siq postanawiamy wspiąć się schodami skalnymi na lewo od Skarbca. Po przedarciu się przez niezliczone chaszcze, dostajemy się na szczyty Petry, którymi w wielkim ukropie przemierzamy bite 6 godzin podziwiając cudowną panoramę Petry. Docieraliśmy do miejsc, gdzie turyści nie dochodzą, spotykaliśmy na szlaku ślady Beduinów mieszkających w małych grotach skalnych lub też w niewielkich pieczarach z usypanych kamieni. Przypadkowo spotkany Beduin wypasający kozy pomaga nam odnaleźć właściwe zejście do Amfiteatru, inni Beduini podwożą nas swoim Jeepem i tak wielce zmęczeni docieramy do z powrotem do miejsca wyjścia – bramy wejściowej. 

01.09.2002

Planowo o 6.00 rano podjeżdża na rondo minibus jadący do Wadi Rum, małej osady beduińskiej leżącej u bram jednej z najpiękniejszych pustyń świata – pustyni Wadi Rum, osławionej przez Lawrence’a z Arabii. Po 2 godzinach jazdy za 2JD docieramy na miejsce. Miejscowi Beduini jednak Dom Lawrence'a nie podchodzą do nas, czym jesteśmy bardzo zdziwieni. Po zagadnięciu jednego z nich o cenę 2-dniowego wypadu Jeepem na pustynię z noclegiem i jedzeniem on podaje zaporową cenę 45JD za 1 dzień. My idziemy dalej, ale widzimy że on skrada się za nami i gdy tylko znikamy z oczu jego kompanom on ponownie podchodzi twierdząc, że przy kolegach nie mógł podać innej ceny, ale jest gotów targować się. No i skończyło się na 45JD za dwa dni, z noclegiem i kolacją na pustyni od naszej trójki. 

Nasz przewodnik nazywał się Aid Dessan, miał 32 lata, młodą żonę, 4-miesięczną córreczkę i jeździł najstarszym w osadzie 30-letnim Land Roverem. Po krótkim poczęstunku herbatą w jego domu jedziemy na pustynię. Ogładamy źródło Lawrence’a (wspaniała panorama pustynii, piękne miejsce do robienia fotografii), potem jedziemy do kanionu, gdzie wspinamy się po skałkach, dalej Mały Łuk, Średni Łuk. Spożywamy lunch i beduińską herbatę w cieniu skał, dalej odwiedzamy dom Lawrence’a (kupa kamieni), oglądamy skalne inskrypcje Nabetejczyków (oryginalne?), wreszcie Wydmy Piaskowe i odjeżdżamy do naszego miejsca gdzie będziemy spać. 

Aid jedzie do domu po prowiant, a my w tym czasie wspinamy się po skałkach szukając najlepszego miejsca do oglądania zachodu słońca. Wreszcie jest zachód słońca – pycha. Potem jemy wyborną kolację – kurczak z grilla z jogurtem. Nadszedł zmrok, Aid odśpiewuje modły a my wsłuchani w jego śpiew podziwiamy gwiazdy, które jak gdyby miały za chwilę spaść z góry na nas. Spaliśmy w śpiworach na piasku, ale nikt się nie skarżył na zimno.

02.09.2002

Pobudka o 6.00 rano. Spieszymy się, aby zdążyć na 7.00 na jedyny minibus jadący do Aqaby. Bus odjeżdża o 8.00 i za 1,5JD po 2,5 godzinie jazdy jesteśmy w Aqabie. Na dworcu jak zwykle zaczepiają nas taksówkarze pytający się czy nie chcemy jechać do Eliatu lub Arabii Saudyjskiej. Oglądamy hotele Jordan Flower oraz Petra Hotel i decydujemy się na ten ostatni, gdzie za 8JD mamy pokój 3-osobowy. Nocleg na dachu kosztował 2JD/1 osobę, więc zdecydowaliśmy się na pokój. 

Minibusem za  0,5JD jedziemy ok. 10km do Royal Diving Center. Wejście horendalnie drogie – 5JD/osobę. W zamian basen, bar z piwem, leżaki, parasole, czysta plaża, no i piękna, nie zniszczona rafa, która rafę w Hurgadzie bije o głowę. Zanurzając głowę pod wodę widzisz od razu Lion Fish, ktorą w Hurgadzie trzeba długo szukać. 

Wracając do domu łapiemy stopa. Zatrzymuje się olbrzymia ciężarówka przewożąca ropę z Iraku do Syrii. Kierowca zaprasza nas na herbatkę, którą przyrządza na parkingu dla ciężarówek. Wymiana adresów – mówi, że nas odwiedzi w Polsce (sic!) 

Po powrocie do hotelu spotykamy natchnionego Amerykanina, który już od 1,5 roku jedzie na rowerze dookoła świata i szuka swojego kompana, który na pustyni nie wytrzymał jego tempa i został z tyłu. 

03.09.2002

Rano zakupy w Safeway (prawdziwy supermarket z niskimi cenami, gdzie o dziwo nie trzeba się targować), potem byczenie cały dzień na plaży w Royal Diving Center. Chciałem ponurkować z akwelungiem, ale niestety pomiędzy nurkowaniem a powrotem do Ammanu musi być minimum 24 godz. odstępu czasu (duża różnica wysokości). Wracamy do Aqaby stopem z Jordańczykiem wielkim starym Jeepem GMC. 

04.09.2002

O 7.00 wracamy autobusem JETT do Ammanu. Przejeżdżaliśmy wzdłuż Morza Martwego, jednak kierowca nie chciał wysadzić Moniki i Mariusza (autobus kursowy). Moi przyjaciele wracają więc z Ammanu nad Morze Martwe i dalej jadą do Damaszku, a ja jadę minibusem do Jerash. Wcześniej zostawiam plecak na cały dzień w małym hoteliku na recepcji. 

Minibus do Jerash odjeżdża co moment z dworca koło amfiteatru w Ammanie. Należy wysiąść w Jerash przy centrum turystycznym – znów dzięki obniżce biletów oszczędzam. Ruiny imponujące – zwiedzenie zajmuje do 2 godzin. Po obejrzeniu ruin warto udać się do miasta, gdzie można taniej niż w Ammanie zakupić prezenty. Po powrocie do Ammanu włóczę się do 23.00. Wcześniej się upewniłem, że autobus dowożący pasażerów na lotnisko jeździ przez całą noc. Gdy tylko dotarłem ma przystanek autobusowy na Abdali, taksówkarze oblegli mnie przekonując, że żaden autobus już nie jeździ, a oni podwiozą mnie okazyjnie za 20JD. Byłem na to przygotowany i śmiałem się im w twarz do rozpuku. No i rzeczywiście autobus przyjechał 23.30 i za 1,5JD dowiózł mnie na lotnisko, skąd przez Mediolan wróciłem szczęśliwie do Warszawy.

 

 

Wszelkie materiały zamieszczone w tym serwisie nie mogą być publikowane oraz rozpowszechniane bez wcześniejszej zgody właściciela. Wszelkie materiały zamieszczone w tym serwisie przez użytkowaników internetu nie mogą być rozpowszechniane bez ich wcześniejszej zgody.
   



Linki sponsorowane:

Odszkodowania Wrocław

Kancelaria Prawna Opole

PHU PRO-klima







Szukasz ciekawych wiadomości?

Chcesz się podzielić wrażeniami?

Szukasz towarzysza na wyprawę?


Wejdź na

Forum Dyskusyjne.

Logo listy dyskusyjnej




Jeżeli jesteś w podróży i masz możliwość skorzystania z internetu wejdź na zakładkę

Chat,

aby porozmawiać   on-line z bliskimi.


 

 (C) 2002 www.podroznik.com  hosted by www.adwokat.opole.pl